آيا كودكان شما شلوغ مي كنند و همه چيز را به هم مي زنند؟ آيا صداي تلويزيون زياد است و صدا تيراندازي مربوط به بازي هاي ويدئويي شما را عصبي مي كند؟ اين مواردي كه به صورت مداوم در خانه شما صورت مي گيرد، منجر به عصبي شدن شما خواهد شد.

همچنين همسايه ها و دوستانتان هم سر و صدا مي كنند و همسر شما در حمام منتظر است تا سر و صداها كم شوند و محيط خانه آرام شود. آيا اين صداهاي وحشتناك براي شما هم آشنا هستند؟

در صورتي كه پاسخ شما بله باشد، نبايد بيش از اين منتظر بمانيد و بايد همين الان شروع به ايجاد يك محيط آرام در خانه خودتان بكنيد تا بتوانيد يك زندگي آرامش بخشي را در كنار اعضاي خانواده تان داشته باشيد.

مراحل
۱٫ تمايل داشتن به اجراي يك سري محدوديت ها و مطمئن شدن در مورد اجراي آنها.

شايد اين مورد اولين و مهمترين چيزي مي باشد كه بايد انجام دهيد. اين مورد به معناي در نظر گرفتن يك سري محدوديت هايي براي زمان ها، ميزان صداها و فعاليت ها و زمان خوابيدن مي باشد.

اين قوانين در مورد والدين هم وجود دارد؛ در صورتي كه كودكان براي رفتن به مدرسه والدينشان را از خواب بيدار كنند، اين وضعيت يك وضعيت نامناسبي براي والدين خواهد بود كه هر صبح اتفاق مي افتد.

در صورتي كه والدين همزمان با كودكان بخوابند، بيدار شدن در هر روز صبح براي آنها يك كار سختي نخواهد بود؛ خوابيدن يك مورد مهمي براي والدين مي باشد، ولي آنها نبايد انتظار داشته باشند كه در حين رفتن كودكان به مدرسه بخوابند.

۲٫ يك خانه آرام تر را تصور كنيد.

چه چيزي مي بينيد؟ مواردي كه تصور كرده ايد را بنويسيد و به منظور دستيابي به يك محيط خانگي آرام تر، اين موارد را به عنوان اهداف خودتان در نظر بگيريد.

شما در ذهن ناخودآگاه خودتان يك تصوير درستي از يك خانه اي خواهيد داشت كه مي خواهيد در چنين خانه اي زندگي كنيد – همواره اين مورد را در نظر داشته باشيد و به تدريج براي دستيابي به آن تلاش كنيد.

۳٫ بنشينيد و يك ليست از مواردي تهيه كنيد كه منجر به ايجاد بيشترين صداها مي شوند و آرامش خانه شما را از بين مي برند.

اين موارد عبارت از اولين مواردي هستند كه شما بايد در مورد محدوديت هاي اعمال شده در نظر بگيريد. زماني كه قرار است يك مهمان به خانه شما بيايد، صداي تلويزيون را كم كنيد و ميزان استفاده از كامپيوتر را محدود كنيد. همچنين يك سري محدوديت هايي را براي موارد كوچك در نظر بگيريد.

كودكان به اسباب بازي ها و سرگرمي نياز دارند، ولي اين بدان معنا نيست كه آنها به تلويزيون و بازي هاي ويدئويي نياز دارند.

سعي كنيد كه فرزند شما به جاي بازي هاي ويدئويي، به بازي هايي همانند شطرنج، Mahjong (يك بازي چيني كه با ۴ نفر و ۱۴۴ كاشي انجام مي شود) و تخته نرد مشغول شود.

همچنين هزينه مربوط به بازي هاي قديمي و بازي هاي تخته اي بسيار كمتر از هزينه بازي هاي تلويزيوني و بازي هاي ويدئويي داراي ميز فرمان است.

۴٫ مشخص كردن يك جدول مربوط به وظايف.

اين جدول وظايف بايد براي هر يك از اعضاي خانواده وجود داشته باشد و شامل روزها و تاريخ هاي سررسيد باشد.

هر چقدر كه كار مشخص شده بزرگتر باشد، بايد چارچوب زماني در نظر گرفته شده براي آن هم طولاني تر باشد تا فرد به آرامي بتواند آن را انجام دهد – در واقع فرد بتواند كار خودش را به صورت بخش به بخش انجام دهد، به جاي اينكه شعبده بازي بكند و همه كارها را به صورت يكجا انجام دهد.

۵٫ همه موارد در هم ريخته را مرتب كنيد.

بي نظمي و در هم ريختگي منجر به ايجاد استرس، عجله و عدم توانايي براي درست فكر كردن مي شود. هر چقدر كه وسايل كمتري در روبروي شما وجود داشته باشد، احساس آرامش بيشتري خواهيد داشت. همچنين مشخص است كه اين شرايط به تميزكاري كمتري هم نياز خواهد داشت.

در صورتي كه كودكان اسباب بازي ها، كتاب ها و بازي هايي زيادي داشته باشند، در منظم كردن اين موارد به آنها كمك كنيد. آنها مي توانند وسايل خودشان را در انبارها نگهداري كنند، ولي به آنها بگوييد در صورتي كه وسايل شان سه بار پشت سر هم در اتاق پخش شده باشد و جمع نشود، اين وسايل را به نزديك ترين مغازه خيريه خواهيد داد.

شما بايد قصد چنين كاري را به صورت واقعي داشته باشيد و براي اينكه اين كار شما يك تاثير مناسبي داشته باشد، بايد خودتان را براي چنين كاري آماده كنيد.

۶٫ همزمان با اينكه درست مي كنيد، تميز كنيد.

در صورتي كه شما بتوانيد وسايل استفاده شده در آشپزي را در حين آماده شدن غذا بشوريد، در اين صورت ظرف هاي آلوده كمتري خواهيد داشت. همين مورد در رابطه با تمامي وسايل مورد استفاده در حين هر كار ديگري هم مصداق دارد – به هر فردي آموزش دهيد كه بعد از استفاده كردن از هر وسيله اي، آن را به جاي قبلي خودش برگرداند.

يك سري سبد ها و صندوق هاي انباره اي بخريد و آنها را برچسب گذاري كنيد و افراد خانواده را تشويق كنيد كه وسايل مورد استفاده را به جاي قبليش برگردانند.

۷٫ براي وعده هاي غذايي برنامه داشته باشيد.

در صورتي كه همواره نگران اين مسئله هستيد كه چه غذايي را براي شام آماده كنيد، هر هفته نيم ساعت از وقت خودتان (معمولا عصر يك شنبه زمان خوبي است) را صرف تهيه يك برنامه غذايي براي هفته آينده كنيد.

اين بدان معنا نيست كه شما بايد يك برنامه غذايي خاصي را در نظر بگيريد يا همه وقت خودتان را صرف آشپزي كنيد، ولي حداقل بنويسيد كه “پاستا – دوشنبه”، “استيك – سه شنبه”، “پيتزا – چهارشنبه”، “سوشي – پنج شنبه”، “بيرون رفتن – جمعه”. در اين حالت شما يك ايده اي را در مورد وعده غذايي اصلي خواهيد داشت و در حالي كه عناصر اصلي در دسترس شما قرار دارند، مي توانيد هر شب در مورد چاشني ها و سبك مورد استفاده تصميم گيري كنيد.

نويسنده : همسرانه

آيا خانواده شما يك خانواده سوء استفاده كننده يا مخربي است يا اعضاي آن وظايف خودشان را به درستي انجام نمي دهند؟ تصميم گيري در مورد نپذيرفتن خانواده خود يك تصميم ساده اي نمي باشد؛

ولي در برخي مواقع بهترين روش ممكن براي جدا شدن از گذشته دردناك و محافظت از خودتان، فرزندانتان و دارايي خودتان در برابر خطرات آينده، از بين بردن ارتباط خود با خانواده مي باشد.

شما با توجه به سن و موقعيت (و جايي از جهان كه در آنجا زندگي مي كنيد)، مي توانيد از يك سري ابزارهاي قانوني براي دور نگهداشتن خانواده از خودتان استفاده كنيد.
روش يك از دو
دور ماندن از خانواده در دوران كودكي

۱٫ از خدمات محافظت از كودكان استفاده كنيد.

در صورتي كه سن شما كمتر از ۱۸ سال باشد و احساس كنيد كه محيط زندگي شما يك محيط خطرناكي است، براي دريافت كمك به خدمات محافظت از كودك كه در منطقه تان وجود دارند، مراجعه نماييد. اين كار مهمترين و اولين اقدامي مي باشد كه شما بايد براي دستيابي به يك محيط ايمن انجام بدهيد.

زماني كه شما از خانواده خودتان طرد شده باشيد، CPS به شما كمك خواهد كرد تا در برابر آسيب هاي احتمالي ايجاد شده از طرف خانواده خودتان ايمن باشيد.

در صورتي كه در مورد تماس گرفتن با CPS ترديد داشته باشيد، در رابطه با گزينه هاي در دسترس خودتان با يك معلم، مشاور مدرسه يا والدين دوستان خودتان صحبت كنيد.

نكته اي كه بايد در نظر داشته باشيد، عبارت از اين مورد است كه به محض اينكه به سن ۱۸ سالگي برسيد، والدين شما از نظر قانوني حق نخواهند داشت تا در مورد شما تصميم گيري كنند.

شايد شما با خانواده خودتان زندگي نكنيد، ولي آيا آنها واقعا خطراتي را براي شما ايجاد مي كنند؟ در صورتي كه جواب شما «خير» باشد، شايد بهترين انتخاب براي شما، ماندن در خانواده باشد. زماني كه به سن ۱۸ سالگي برسيد، شما مي توانيد هر طور كه خودتان مايل باشيد زندگي كنيد.

۲٫ در مورد جدا شدن خودتان از خانواده تصميم گيري كنيد.

در صورتي كه شما نوجوان باشيد، راه قانوني مربوط به جدا شدن از خانواده، عبارت از “مستقل شدن” از آنها مي باشد. اين بدان معنا است كه با شما به عنوان يك فرد بزرگسال، يك برخورد قانوني صورت خواهد گرفت و اين حق را خواهيد داشت كه در مورد خودتان تصميم گيري كنيد و والدينتان از اين به بعد، سرپرست هاي قانوني شما نخواهند بود.

در اكثر كشور ها، شما بايد حداقل ۱۶ ساله باشيد تا بتوانيد درخواست مستقل شدن از خانواده را بدهيد. اين انتخاب زماني مي تواند يك انتخاب درستي باشد كه موارد زير در مورد شما مصداق داشته باشند:

• والدين شما افراد سوء استفاده كننده اي باشند.
• والدينتان نتوانند از شما محافظت كنند.
• وضعيت موجود در خانه والدينتان، براي شما نفرت انگيز باشد.
• شما از نظر مالي مستقل باشيد و بخواهيد كه حقوق مربوط به يك فرد بزرگسال را داشته باشيد.

۳٫ داشتن استقلال مالي.

دادگاه اجازه مستقل شدن را به شما نخواهد داد، مگر اينكه بتوانيد اثبات كنيد كه مي توانيد از والدين خودتان مستقل باشيد و همانند يك فرد بزرگسال زندگي كنيد.

اين شرايط به معناي داشتن پول كافي براي تامين هزينه مربوط به محلي كه در آن زندگي مي كنيد، خريد لوازم، داروهاي پزشكي و ساير مخارج مي باشد.

در صورتي كه شما مستقل شده باشيد، خانواده شما هيچ مسوليتي در قبال پرداخت پول براي تامين نيازهاي مبنايي شما نخواهد داشت.

اين پروسه را از طريق پيدا كردن كار در سريعترين زمان ممكن شروع كنيد. تا جايي كه مي توانيد پول پس انداز كنيد؛ پول به دست آمده را براي مواردي خرج نكنيد كه هيچ نيازي به آنها نداريد.

از خانه مربوط به والدين خودتان بيرون بياييد و به آپارتمان خودتان برويد. همچنين شما تا زمانيكه مشخص شود اين استقلال دائمي و قطعي مي باشد، مي توانيد در كنار يكي از دوستان يا بستگان خودتان بمانيد.

۴٫ از والدين خودتان اجازه بگيريد.

در صورتي كه والدينتان موافقت كنند كه نمي خواهند از نظر قانوني مسوليتي در برابر شما داشته باشند، در اين صورت فرآيند مستقل شدن به صورت راحت تري انجام خواهد شد.

در صورتي كه آنها با مستقل شدن شما موافقت نكنند، در اين صورت شما بايد اثبات كنيد كه آنها والدين مناسبي نمي باشند.

۵٫ تشريفات اداري را انجام بدهيد.

شما بايد درخواست مربوط به مستقل شدن را پر كرده و ارائه بدهيد؛ شما مي توانيد در دادگاه منطقه اي خودتان اين برگ درخواست را تهيه كنيد.

همچنين شما بايد برگه هاي مربوط به وضعيت مالي، وضعيت شغلي و وضعيت زندگي خودتان را هم پر كنيد.

در صورت امكان سعي كنيد كه در حين پر كردن اين برگه ها، از يك نوع كمك قضايي استفاده نماييد.

يك وكيلي كه با قوانين موجود در ايالت يا كشور شما آشنا است، مي تواند در طول اين فرآيند به شما كمك كند تا مطمئن شويد كه همه برگه ها را به صورت درستي پر كرده ايد.

براي اين منظور سعي كنيد از روش هاي مربوط به نحوه استخدام يك وكيل در حين داشتن درآمد پايين استفاده نماييد.

۶٫ در جلسات مقدماتي و جلسات تعيين شده توسط دادگاه حضور داشته باشيد.

بعد از آنكه شما درخواست و ساير برگه هاي خودتان را به دادگاه تحويل بدهيد، يك تاريخي را براي جلسه مقدماتي دريافت خواهيد كرد كه هر دو شما و والدينتان بايد در آن جلسه حضور داشته باشيد.

وضعيت شما بررسي خواهد شد و در صورتي كه والدينتان نسبت به مستقل شدن شما اعتراض داشته باشند، شما بايد در جلسات دادگاه حضور داشته باشيد تا اثبات كنيد كه والدينتان صلاحيت كافي را براي سرپرستي شما ندارند.

ممكن است كه بعد از جلسه مقدماتي، يك بررسي از وضعيت خانه شما صورت بگيرد.

در صورتي كه با موفقيت اثبات كنيد كه شما مي توانيد (و بايد) همانند يك فرد بزرگسال زندگي كنيد، در اين صورت هيچ مشكلي براي جدا شدن از والدين و اعضاي خانواده تان نخواهيد داشت – به صورت مناسبي از آنها جدا خواهيد شد.

نويسنده : همسرانه

برهنه بودن خانواده مي تواند به دليل ارزش هاي فرهنگي يك موضوع منحرف كننده اي باشد، ولي برهنه بودن اعضاي خانواده در كنار يكديگر يك مورد كامل عادي و صحيحي مي باشد.

در واقع در نظر گرفتن برهنگي به عنوان يك حالت طبيعي و نرمال مي تواند به كودكان شما كمك كند تا يك تصوير بدني سالمي را به دست بياورند و زماني كه به سن رشد مي رسند، قرار ملاقات هاي (عشقي) سالمتري داشته باشند.

با اين وجود، تمرين برهنه بودن در خانواده به صورت ايمن اهميت زيادي دارد. شما مي توانيد اين كار را از طريق آموزش دادن به كودكتان در مورد برهنه بودن، مشخص كردن قواعد و محدوديت ها و شناسايي مشكلات بالقوه انجام دهيد.
روش يك از سه:
آموزش دادن به كودكان در مورد برهنه بودن
۱٫ به فرزندتان آموزش دهيد كه برهنه بودن يك مورد طبيعي مي باشد و مربوط به سكس نيست.

بر اساس فرهنگي كه شما در آن زندگي مي كنيد، ممكن است برهنه بودن را به عنوان يك مورد جنسي در نظر بگيريد. با اين وجود، اين حالت طبيعي ترين حالت ممكن مي باشد.

زماني كه شما در كنار فرزندانتان برهنه هستيد، يك رفتار طبيعي و نرمالي داشته باشيد.

آنها را تشويق كنيد كه برهنه بودن را به عنوان يك بخش مهمي از هويت انساني در نظر بگيرند، نه به عنوان يك كار جنسي.

برهنه بودن لزوما به معناي تحريك جذابيت جنسي نيست. در خانواده خودتان سكس و برهنه بودن را از هم جدا كنيد تا برهنه بودن در محيط خانوادگي به صورت مناسبي تمرين شود.

هشدار: بهترين حالت اين است كه حالت برهنه بودن خانواده را در زماني كه بچه هاي شما در سنين پاييني هستند، به آنها آموزش دهيد.

در صورتي كه شما بچه هاي بزرگي داشته باشيد، بايد برهنه بودن را در زماني تمرين كنيد كه اين بچه ها در كنار شما نباشند، هر چند كه آنها با اين موضوع هيچ نوع مشكلي نداشته باشند.

۲٫ برهنه بودن ايمن در مقابل جنس مخالف را از سنين اوليه آموزش دهيد.

يكي از بزرگترين چالش هاي خانواده، عبارت از سر و كار داشتن با جنسيت هاي متفاوت مي باشد. كودكان سوالات زيادي دارند و ممكن است برخي افراد در كنار شما راحت نباشند.

نحوه برهنه بودن در مقابل جنس مخالف را از همان اوايل كودكي يا هر چه زودتر به فرزندانتان آموزش دهيد.

به سوالات فرزندانتان در مورد تفاوت هاي مربوط به بدن اعضاي مختلف خانواده، همانند اندام هاي جنسي و موي بدن، پاسخ دهيد. شايد شما اين پاسخ را بدهيد كه “من موي بيشتري نسبت به شما دارم، چرا كه من بالغ و بزرگ هستم.

شما هم در آينده مو خواهيد داشت” يا “شما يك آلت تناسلي مردانه داريد و خواهر شما واژن دارد، به همين دليل آلت تناسلي شما با هم متفاوت است.”

توضيح بدهيد كه در رابطه با لمس كردن، چه چيزي مناسب و چه چيزي نامناسب مي باشد.

ممكن است بگوييد كه “لمس كردن شما به نحوي كه منجر به ايجاد ناراحتي در شما شود، يك مورد مناسبي نمي باشد. همچنين هيچ شخصي نبايد اين بخش از بدن شما را لمس كند.”

ديده شدن بدن والدين به صورت لخت توسط فرزندان، در صورتي كه به صورت سكسي نباشد و كودك مشكلي در رابطه با آن نداشته باشد، هيچ نوع ايرادي ندارد.

۳٫ در حين برهنه بودن، تصوير بدني سالم را براي فرزندانتان آموزش دهيد.

يكي از مهمترين مزيت هاي تمرين كردن برهنه بودن خانواده، ايجاد يك تصوير بدني سالم و مناسب براي كودكتان مي باشد.

زماني كه شما در كنار آنها برهنه هستيد، راحت باشيد و به بدن خودتان افتخار كنيد. علاوه بر اين، زماني كه در كنار فرزندانتان قرار داريد، هيچ وقت نسبت به بدن خودتان انتقاد نكنيد.

به جاي اينكه بگوييد “اين كاش از دست اين شكم راحت مي شدم”، بگوييد كه “من خوشحالم كه بدن من توانسته است تو را به دنيا بياورد.”

۴٫ زماني كه در يك جمع خانوادگي قرار داريد، از بروز تمايلات جنسي اجتناب كنيد.

هر چند كه احساسات جنسي يك مورد عادي و سالمي مي باشند، ولي فقط بايد در جاهاي خلوت اين احساسات را بروز دهيد.

در غير اين صورت ممكن است كه بچه هاي شما در رابطه با موارد درست و نادرست دچار اشتباه شوند.

در صورتي كه شما تحريك شده باشيد، آلت تناسلي خودتان را بپوشانيد يا با آوردن يك بهانه اي به يك اتاق ديگري برويد.

همچنين در زماني كه فرزندانتان در كنارتان قرار دارند، هيچ وقت همسر خودتان را به صورت سكسي لمس نكنيد.

براي مثال زماني كه فرزندانتان در كنارتان قرار دارند، پستان همسرتان را فشار ندهيد يا اندام هاي تناسلي وي را لمس نكنيد. شايد فرزندانتان فكر كنند كه آنها هم بايد اين كار را انجام دهند، چرا كه شما اين كار را برايشان مدلسازي مي كنيد.

۵٫ به آنها توضيح دهيد كه هنجار هاي فرهنگي متفاوتي در مورد برهنگي وجود دارند.

در مورد برهنه بودن، هر فرهنگي ارزش هاي مختص به خودش را دارد. براي مثال، فرهنگ هاي اروپايي در مورد برهنه بودن در محيط خانواده و محيط عمومي، بازتر مي باشد؛ اين در حالي است كه ساير فرهنگ ها معتدل تر هستند.

وجود داشتن ارزش هاي فرهنگي متفاوت و سوال پرسيدن در مورد ارزش هاي موجود در مكاني كه شما زندگي مي كنيد، هيچ نوع مشكلي را ايجاد نمي كند.

با اين وجود، در رابطه با اين تفاوت ها با فرزندانتان صحبت كنيد تا آنها درك مناسبي از تفاوت موجود در زندگي خودشان و زندگي دوستانشان داشته باشند.

ممكن است شما بگوييد كه “ما در خانواده خودمان دوست داريم كه به طبيعت نزديك باشيم و از بدنمان تجليل مي كنيم.

اين بدان معنا است كه برهنه بودن در كنار اعضاي خانواده برايمان يك مورد عادي مي باشد.

برخي از دوستان شما به دليل اينكه داراي ارزش هاي خانوادگي متفاوتي هستند، ممكن است كه اين شرايط برايشان عادي نباشد.”

نويسنده : همسرانه