روش درماني افزايش ارتباط به منظور آموزش مهارت هاي رابطه اي به زوجين و خانواده ها، از يك رهيافت آموزشي استفاده مي كند تا احساسات و ادراكات آنها را به صورت مناسب به هم مرتبط كند، به نحوي كه بتوانند همراه با يكديگر، استراتژي هاي مقابله اي را توسعه دهند.

اين رهيافت درماني مختصر براي كمك به زوجين، افراد و يا گروه هايي طراحي شده است كه اين مهارت هاي تمريني را ياد مي گيرند و توانايي مناسبي را براي ثابت نگه داشتن وضعيت خودشان در بعد از دوره درماني دارند.

افراد داراي شرايط سنّي مختلف كه به درمان مراجعه مي كنند و تمايل دارند تا نگراني هاي رابطه اي و خانوادگي را بشناسند، مي توانند با استفاده از اين رهيافت به نتايج مفيدي دست يابند.

تاريخچه و توسعه
رشته سلامت رواني براي اولين بار در ميانه هاي دهه ۱۹۶۰، توسط يك مدل پزشكي كه بر روي تشخيص و درمان نگراني ها مربوط به بيماري هاي طبّي متمركز بود، ايجاد شد.

روش درماني افزايش ارتباط ، در سال ۱۹۶۹ توسط برنارد و لوئيز گورني[۱] و به عنوان يك جايگزيني براي روش پزشكي ايجاد شد كه بر روي آموزش و مهارت تاكيد زيادي مي كرد.

بيشتر رهيافت هاي درماني مورد استفاده در آن دوره زماني، درمانگر را به عنوان يك شخصيت داراي قدرت مطلق در نظر مي گرفتند كه بر روي رابطه درماني افراد كنترل دارد.

روش درمان بهبود رابطه نسبت به رهيافت هاي موجود در آن دوره زماني متفاوت بود و به جاي تمركز بر روي رابطه درمانگر و شخص درمانجو، بر روي رابطه بين دو نفر (زوجين مراجعه كننده به درمان) متمركز مي شود.

ايده هاي كارل روگرز و بي اف اسكينر[۲] منجر به ايجاد پيشبردهاي زيادي در روش درماني بهبود رابطه شد.

همچنين هر دو اين نفرات تاثير گذار ، مفهوم قدرت مطلق درمانگر در طول دوره درماني را مورد پرسش و ترديد قرار دادند.

گورني بر اساس ديدگاه اين افراد، تلاش كرد تا يك رهيافت درماني را توسعه دهد كه بر مبناي مشاركت و منابع و توانايي هاي افراد درمانجو باشد.

در اغلب موراد، اين روش درماني به صورت گروهي ارائه مي شود، ولي مي تواند براي درمان نياز هاي فردي زوجين و اعضاي خانواده ها هم مفيد باشد.

روش درماني بهبود رابطه به چه نحوي كار مي كند؟

منبع:مشاور كو:مركز مشاوره روانشناسي و مشاوره آنلاين-روش درماني افزايش ارتباط